No more El Moro

Ostania prawdziwa dziewiątka królewskich skończyła karierę 31. sierpnia 2010. Fernadno Morientes na Bernabeu przyszedł w wieku 21 lat (w 1997.), odszedł 7 lat później. Tworzył fantastyczny duet z symbolem blancos Raulem, ale historia jego samego także jest symboliczna i jest w niej dużo ironii obnażającej szaleństwo pierwszego, ale też drugiego, projektu galacticos (na zdjęciu obok Moro z nr 15, w pierwszym sezonie w Realu).

Do Realu przyszedł z Saragossy i od razu miał mocne wejście. Przebił się do pierwszego składu mimo konkurencji ze strony Mijatovicia i Sukera i już w pierwszym sezonie został najskuteczniejszym napastnikiem drużyny w lidze (w sumie w Realu 72 gole w 182 meczach). Dla reprezentacji w swoim debiucie w pięć minut strzelił dwa gole Szwedom. Trafił też w swoim pierwszym meczu dla Walencji.

Początek mojej miłości do RMCF zbiegł się w czasie z początkiem kariery Morientesa na Bernabeu, więc zawsze miałem do niego sentyment. Kibicowałem mu też w reprezentacji i trwale zapisały mi się w pamięci mecze: z Bułgarią w 1998, kiedy strzelił dwa gole w rekordowym, choć daremnym zwycięstwie 6:1 i ten haniebnie przekręcony z Koreą, kiedy zdobył drugą z niesłusznie nieuznanych bramek w ćwierćfinale.

Najbardziej jednak jest pamiętany z duetu, który stworzył z Raulem i który rządził w Madrycie aż do 2003 roku. Morientes był z nich dwóch tym bardziej statycznym, w fizycznej walce zdobywającym teren w polu karnym. Świetnie grał w powietrzu, łącząc słuszne rozmiary ze zwinnością, technikę z instynktem strzeleckim. Był zawodnikiem typu "król pola karnego", ale dzięki zmysłowi do gry kombinacyjnej wystawał ponad szablon tego, który tylko dostawia nogę. Jego grę zawsze cechowała elegancja i spokój. Nie zawodził. Tylko w swoim ostatnim sezonie w Madrycie nie ustrzelił dwucyfrowej liczby bramek.

Mniej więcej w momencie jego odejścia Real bardziej niż drużyną zaczął być gwiazdo-zbiorem Floro Pereza, prezesa-astrofila, który zamarzył o Ronaldo (tym "prawdziwym") i nie tylko chciał pozbyć się Morientesa, który zaczął mu zawadzać, ale jeszcze próbował go wcisnąć Interowi, żeby transfer el Gordito ułatwić. Zaczęła się żenująca przepychanka, w trakcie której jako potencjalne nowe kluby naszej dziewiątki pojawiały się jeszcze m.in. Tottenham, Roma, Schalke. W końcu Moro straciwszy cierpliwość podczas meczu Ligi Mistrzów, kiedy Del Bosque chciał go wpuścić na boisko z ławki, określił brzydko matkę trenera i - być może zważywszy na wyraźną nadwagę Vicente - zasugerował mu samemu zażyć trochę ruchu na boisku. Odszedł na wypożyczenie do AS Monaco.

Wraz z jego odejściem Real Florentino wyrzekł się tradycji i lojalności w ich miejsce stawiając splendor i marketing. Atak, który Moro tworzył z Raulem w istocie świetnie funkcjonował i nie było racjonalnych przesłanek, żeby tę akurat formację zmieniać. Mało tego, to duo było wręcz synonimem królewskich, tak samo jak dla Man United Dwight Yorke z Andym Colem, dla Dynama Kijów Rebrow z Szewczenką. El Siete głośno wstawiał się za przyjacielem, a parę lat później kiedy leczył kontuzję nawet poleciał mu kibicować do Liverpoolu.

Historia Moro okazała się na szczęście dla niego z rodzaju tych, w których dobro triumfuje, a zło zostaje ukarane. Ronaldo, mimo że statystycznie nieco skuteczniejszy od poprzednika, nie poprowadził swojego nowego klubu do sukcesu w Europie, w przeciwieństwie do Fernando. Monaco, po drodze do finału Ligi Mistrzów w 2004. pokonało RMCF, a dwa z pięciu goli dla Francuzów w dwumeczu zdobył właśnie Morientes.

Być może powiecie, że znacie już taką historię, tylko w trochę nowszej wersji. Niechciany piłkarz zastąpiony słynniejszym, choć niekoniecznie pożyteczniejszym dla drużyny, jest wbrew swojej woli wypchnięty z klubu, po czym odnosi sukcesy w nowej drużynie, podczas gdy gwiazdy sprowadzone w jego miejsce przegrywają... Róznica jest taka, że ani Robben ani Sneijder nie mieli okazji odegrać się na królewskich w bezpośrednim meczu, bo w dzisiejszych czasach, w przeciwieństwie do 2003. nie potrafimy dojść nawet do ćwierćfinału LM. Morientes za gola w barwach Monaco dostał na Bernabeu owacje od kibiców. Ciekawe jak by było w przypadku Holendrów.

Moro wygrał z blancos dwa tytuły mistrzowskie i trzy Puchary Mistrzów, strzelając gola Walencji w finale 2000 roku. W reprezentacji, jak i wielu innych wybitnych, nie przemógł klątwy "gramy jak nigdy, przegrywamy jak zawsze", choć pierwszy jej człon uzasadniał swoją skutecznością (27 bramek w 47 meczach). Schyłek swojej świetnej kariery spędził w Walencji, Liverpoolu i Marsylii, u Deschampsa, swojego trenera z Monaco. Real od jego odejścia nie miał klasowego gracza jego rodzaju. Warto sobie o tym przypomnieć teraz, kiedy Mourinho nie mógł się napastnika o podobnej charakterystyce doprosić. Ja zaś poproszę o kogoś, kto równie mocno utożsami się z klubem i odniesie z nim tyle sukcesów co Moro. aaaaaaaaaaaaaaaa(via Getty images/AFP)

Szukając ciekawych kompilacji bramek Fernadno, ku mojemu lekkiemu zmieszaniu znalazłem więcej ballad ilustrowanych składanką czułości i uścików Moro i El Siete. Okej, niech i tak będzie. W końcu każdy chłopiec wie, że piękno piłki nożnej to też boiskowa przyjaźń;-)

Zatem: Emylou Harris, "A love that'll never grow old". Enjoy!

ps. Przy pisaniu tej notki korzystałem z archiwum Realmadrid.pl :)

Share