Dudek się 'wydudkał'

Oj, Dżerzi, Dżerzi, do czego to doszło. Kiedyś fani układali chwalebne piosenki o tym, jak zatrzymywałeś wielkiego Szewczenkę w finale Ligi Mistrzów, a na dyskotekach całej Europy tańczono 'Dudek dance'! Dziś skandują Twoje imię już tylko ze współczucia. Kiedy w środę schodziłeś z boiska kontuzjowany, klaskali, żeby dodać Ci otuchy tak jak Ty przez ostatnie lata zawsze dodawałeś jej rezerwowym przed wejściem na boisko. Zawsze byłeś na ławce gotów ich wesprzeć. No właśnie, zawsze byłeś... na ławce.

Kiedy człowiek, który w pojedynkę wygrał najwspanialszy finał Ligi Mistrzów jaki pamiętam, roni łzy nad niedokończonym występem w meczu bez znaczenia, który mu się trafił jak ochłap, zamiast mu współczuć zastanawiam się, co on zrobił ze swoją karierą.

Kiedy przychodził do Madrytu, nawet on sam nie miał złudzeń - wiedział, że zatrudniają go tu do wygrzewania foteli na Satniago Bernabeu. Mówił wtedy o potędze organizacyjnej największego klubu świata i o tym, jak to dużo może się pod tym względem nauczyć. Ale chyba jednak po cichu liczył, że będzie mu dane odegrać w Realu Madryt rolę większą niż ta na wstępie mu przypisana. Oby nauka, o której mówił była tego warta, bo nadzieje, które odważyłem się mu przypisać okazały się płonne. Sportowo, Jerzy od co najmniej trzech lat jest emerytem.

Ale to nie w Realu stał się etatowym numerem 2. 'Królewscy' kupili go jako bramkarza, który w roli rezerwowego sprawdził się znakomicie przez swoje dwa ostatnie lata w Liverpoolu. Tam, świeżo upieczony zdobywca Pucharu Mistrzów oddał pole dopiero co sprowadzonemu do klubu Pepe Reinie. Do utrzymania Dudka we względnym spokoju wystarczyło trenerowi Benitezowi od czasu do czasu coś wspomnieć o szansie, którą Polak miał otrzymać.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że dla Dżerzjego prestiż jest nie mniej ważny od samej gry. To, że nie odszedł z Anfield po Stambule 2005 łatwo zrozumieć. Nie tylko jemu wydawało się wtedy, że takiego Mistrza nikt lekką ręką nie odeśle na ławkę. Ale decyzja, by mimo podrzędnej roli, zostać w Liverpoolu na kolejny rok jest już bardziej zastanawiająca. Propozycji gry w klubach nieco gorszych, za to w pierwszym składzie miał sporo, ale na żadną z nich się nie zdecydował. Dudek nigdy nie powiedział wprost, że woli być 'służącym w niebie niż szefem na ziemi', ale jego wybory o tym właśnie świadczą.

I nie miałbym z tym żadnego problemu, gdyby nie ślady ambicji, które Jerzy co pewien czas przejawia. Za Beenhakera, chciał wrócić do reprezentacji, wspominał nawet o grze na Euro 2012. Potem przyszedł nieszczęsny dwumecz z Murcią, w którym nie tylko nie dane mu było wystąpić, ale na zmiennika Casillasa Mourinho wybrał Adana. Tego Adana, ku któremu zwracają się teraz obiektywy kamer po debiutanckim występie w Lidze Mistrzów. Dudek był zawiedziony, bo Copa del Rey to były dotąd 'jego' rozgrywki, tymczasem Mourinho uznał, że nie potrzebuje takiego wyjadacza na byle rezerwowego w meczu z trzecioligowcem.

W meczu z Auxerre widać było, że wciąż jest w świetnej formie i mimo braku gry wcale nie zardzewiał. Ale ile na co dzień kosztuje go bezczynne przyglądanie się grającym kolegom było widać po impecie, z jakim ruszył niepotrzebnie do piłki niemal przejętej już przez Albiola. Ten impet obrócił się przeciw niemu, a konkretnie przeciw jego szczęce, którą trafił w ramię Contouta, i której kontuzja wykluczyła go z gry.

Jerzy zwyczajnie chciał sobie pograć, poczuć się częścią drużyny także na boisku. Efekt jest taki, że, po tym jak Adan debiutem swojej pozycji bynajmniej nie osłabił, miejsce między słupkami 'Królewskich' jest dla Dudka bardziej odległe niż kiedykolwiek przedtem.

Share